Turismo



Oscar Niemeyer Museum (NovoMuseu), Curitiba, B...

Oscar Niemeyer Museum (NovoMuseu), Curitiba, Brazil (Photo credit: Wikipedia)

Comunista, Oscar Niemeyer dizia que a arquitetura dele era para rico. Além dos mais de 500 projetos espalhados pelo mundo,    ele  deixa uma obra social apenas no escrito, onde  lamenta a miséria que o cerca. Confessa que a arquitetura  dele nunca foi  dirigida para os pobres que, no entanto, como consolação proletária, têm a felicidade de sentir a emoção diante da obra criada.

Ouça-me

https://soundcloud.com/#mamcasz/arquitetura-de-niemeyer

Brazilian Congress being washed by rain. Archi...

Brazilian Congress being washed by rain. Architecture by Oscar Niemeyer. (Photo credit: Wikipedia)


Eu não sou louco … é pouco

Se eu tiro parte do todo

Deste meu coração

Desmiolado.

 

I’m not crazy … it’s little

If I shot part ot the whole

Of this heart of mine

Brainless.

I’m not little … it`s crazy

If I pop the kernels

Of this heart of mine

Jumbled.

Eu não sou pouco … é louco

Se eu estouro o miolo

Deste meu coração

Atabalhoado.

Eu não sou louco … é tanto

Se eu tento o tiro no centro

Deste meu coração

Descansado.

I’m not crazy … it’s either

If I try to shoot at the middle

Of this heart of mine

Rested.

I’m not crazy … it’s meager

If I start at the very core

Of this heart of mine

Pregnant.

Eu não sou louco … é parco

Se eu parto bem no miolo

Deste meu coração

Engravidado.

I’m not this … neither I try

To extract anything from my mind

Of this heart of mine.

Eu não sou isso … nem tento

Ou não tiro pensamento

Deste meu coração.


(All of this just leave from me. Well well.  Without shot I don’t put cuffs on dominant point. No intimacy with  comma, exclamation or interrogation. Much less in the attached reticents. Point for me is only one. It’s like a shot in my heart. A singleand ready . This is the end, my beautiful frien. Just a point.)

(Acaba de sair. Bem assim. Sem tiro  não ponho punhos no ponto dominante.  Sem intimidade com vírgula, exclamação ou interrogatório.   Muito menos o apenso nas reticiências. Ponto para mim é um só. Que nem tiro no coração. Um só e pronto. Este é o fim, minha linda amizade. Ponto final.)

Why New York city?

Por que New York city?

Because she is the heart.

Porque ela é o coração.

And why Hey Jude?

E por que Hey Jude?

Because it`s a cloudy sunday, six in the morning, at Ground Zero. In my prayer I asked: come to me a song, any song. And she arrived, gentle, completing the total silence.

Porque num domingo, seis da manhã, nublado, no Ground Zero. Em minha prece eu pedi: venha a mim uma música, qualquer música. Ela chegou, suave, completando o silêncio total.

Hey Jude Verse Chord Analysis

Hey Jude Verse Chord Analysis (Photo credit: Wikipedia)

https://mamcasz.com/2010/09/10/sept-11-in-god-we-trust-sera/


Crisis of the Euro devalues ​​alms in Paris

It is common here in Paris any beggar come to us and ask “piéces deux”, ie two euros, which is more than five Reias. The normal is you give the two pieces of euro or move on. Ça va. You well. But now the crisis of the Euro is getting ugly. And winter is coming mad. Rain and temperatures below freezing. For those sleeping on the street, called SDF, has ever seen, right? It has to appeal to the discount. This same. It’s true. The beggar sleeping on the street so pretty, beautiful, magnificent Paris, is now putting the photo. SOLDES. Scratching puts 2 and 1 Euro. Discount Alms. It is the strongest manifestation of Capitalism Wild. Vale headline in free newspaper distributed on buses and subways: LES DE DF CHANGENT visage. The Homeless They change the landscape of Paris.

 Crise do Euro desvaloriza esmola em Paris

É comum aqui em Paris qualquer mendigo chegar para a gente e pedir “deux piéces”, ou seja, dois euros, que dá mais do que cinco reias. O normal é você dar as duas peças de euro ou seguir em frente. Ça va. Tu bem. Mas agora a Crise do Euro está pegando feio. E tem o inverno chegando brabo. Chuva e temperatura abaixo de zero. Para quem dorme na rua, o chamado SDF, já viu, né? Tem que apelar para o desconto. Isto mesmo. É verdade. O mendigo que dorme na rua da tão linda, bela, magnfíca Paris, agora está colocando na foto. SOLDES. Risca o 2 e coloca 1 Euro. Desconto na Esmola. É a mais forte manifestação do Capitalismo Selvagem. Vale manchete no jornal gratuito distribuído nos ônibus e metrô: LES DF CHANGENT DE VISAGEM. Os Sem-Teto Mudam a Paisagem de Paris.

Crise de l’euro dévalue l’aumône à Paris

Il est commun ici à Paris un mendiant venu à nous et demander “Deux Pieces”, soit deux euros, soit plus de cinq Reias. La normale est de vous donner les deux pièces de l’euro ou de progresser. Ça va. Vous aussi. Mais aujourd’hui, la crise de l’Euro devient laid. Et l’hiver est à venir fou. La pluie et les températures en dessous de zéro. Pour ceux qui dorment dans la rue, appelée SDF, n’a jamais vu, non? Il doit faire appel à l’escompte. Ce même. C’est vrai. Le mendiant dormait dans la rue si joli, beau, magnifique Paris, est en train de mettre la photo. SOLDES. Gratter met 2 et 1 Euro. L’aumône d’actualisation. Il s’agit de la plus forte manifestation du capitalisme sauvage. Vale titre dans le journal gratuit distribué dans les bus et les métros: LES DE DF visage Changent. Les sans-abri Ils changent le paysage de Paris.

Mais uma para os mendigos Sem-Teto da Crise do Euro aqui em Paris. A partir deste 01 novembro e até 15 de março está proibido a retirada de qualquer pessoa que esteja com o aluguel em atraso. O despejo. É a lei do Trêve Hivernale. O Inverno do Cão. A ministra da Habitação da França já garantiu que 19 mil novos lugares serão garantidos para os Sem-Teto. Hotéis baratos na periferia, albergues e tal. Com os outros já existentes, serão 82.890, só em Paris. Beleza. Que nada. A necessidade atual é de 150 mil lugares para os Sem-Teto.

Então, ao lado do Liberté-Fraternité-Equalité, está de volta a camiseta socialista com “Un toit c’est un droit”, ou seja, uma teto é um direito de qualquer um, seja ele presidente socialista ou mendigo capitalista. Ou então, partir logo para uma Revolução Francesa para espantar este Trêve Hivernale que está começando em Paris. Mas pelo que se vê nas ruas, o povo aqui é igual ao daí, mendigo sossegado, e até me faz lembrar a música cantada pelo Zé Ramalho:

– Ê, ê, vida de gado, povo marcado … povo feliz!!!

 Levantamento do SAMU social de Paris garante que o número de Sem-Teto neste Inverno do Cão em Paris aumentou muito por causa da Crise do Euro mais forte em países como a Grécia, Espanha, Portugal e outros que migraram para o sonho de Paris, onde a taxa de desemprego subiu para 11,7 por cento. Pelo levantamento, muitos dos mendigos-desempregados-desalojados-SDF de Paris são famílias monoparentais, ou seja, mulheres e filhos dormindo na rua. Como diria o poeta filósofo polaco, está na hora de chamar a Madame Guilhotina de volta.

http://www.directmatin.fr/france/2012-11-01/treve-hivernale-suspension-des-expulsions-199069


Gente.

A partir de hoje, estou em Paris.

Pas de economie, tá?

Me acompanhem em

http://aveparis.wordpress.com/\

Au revoir


Before the arrival of Dom João VI in Brazil, our money’s worth by weight of the PATACA. Then, it was changing its name and value. Cruzado, new cross, cruise, cruise real and ultimately unlike the beginning, in the plural becomes more reais and not réis.

Dos réis aos reais, a história do dinheiro brasileiro

Antes do Brasil ser descoberto, a moeda de troca se chamava escambo. Depois, com a chegada dos colonizadores europeus, veio a pataca. Depois dos anos 1.700, com Dom João VI chega o primeiro banco. Daí vieram os réis e o real. Com a chega da República, mil réis passam a valer um cruzeiro. Em 1964, cassam o centavo. Volta em 67, junto com o cruzeiro novo. Depois, vira Cruzado. Cruzado Novo. Cruzeiro. Cruzeiro real e, finalmente, valendo até hoje, o nosso real. E o próximo?

(Foto da pataca, que ainda vale em Macao, hoje China)  

Ao contrário dos Estados Unidos, onde o dólar é dólar desde o começo, aqui no Brasil a moeda circulante, ou seja, a representação do dinheiro, em papel ou moeda, além de ter mudado de cara uma porção de vezes também perdeu o valor de vez.

Antes da chegada do rei que fugiu de Portugal e veio para o Brasil, que vira Vice-Reino, a moeda aqui era na forma do peso. Quer dizer, o patacão valia pelo peso de ouro que ele carregava. Simples. Depois,começa a complicar.

Pois então. Chega o rei, funda o primeiro banco,chamado do Brasil que, aliás, quebra de vez quando a família volta para Portugal levando todo o ouro que estava nele guardado, garantindo a moeda que, casualmente, se chamava real, por causa do rei, e um conto dava mil réis. Hoje se fala mil reais, né?

O ouro roubado do Banco do Brasil era o que garantia a quantidade de moeda, ou dinheiro, emitido, regra que vale até hoje quando, por exemplo, circula dinheiro que, somado, corresponde a 80 por cento do nosso PIB, produto interno bruto, soma das riquezas produzidas. Sem o ouro, o Banco do Brasil, o primeiro, fechou.

Português: Cédula de 500 mil réis, emitida pel...

Português: Cédula de 500 mil réis, emitida pela Casa da Moeda entre 1836-1931. Acervo do Museu Paulista. (Photo credit: Wikipedia)

Mas voltando o rumo da prosa para o assunto de hoje. Dinheiro. Em 1942, pouco antes da Segunda Guerra Mundial, acaba o tal do conto de réis. O real. Mil réis deixam de valer um conto e passam a valer um cruzeiro. Foi então criada a figura do centavo. Em 1964, como falei, acaba o centavo.

Três anos depois, volta o coitado do centavo. Mas cai o valor outra vez. Mil cruzeiros passam a valer um cruzeiro novo. Três anos depois, 1970, nova confusão. Volta o centavo. Volta o cruzeiro. Vamos em frente que a confusão ainda não acabou.

1986. Mil cruzeiros passam a valer um cruzado. Ou seja. Um milhão cai para mil. 1989. Nova desvalorização. Mil cruzados valem um cruzado novo. Ano seguinte muda o nome de cruzado para cruzeiro. 1993. Mais uma queda. Mil cruzeiros passam a valer apenas um cruzeiro real.

Ufa… e finalmente chega o real dos dias de hoje. 1.994. Desta vez a pancada é maior. 2.750 cruzeiros passa a valer quanto? UM REAL. Aliás, este real merece uma prosa especial só para ele.

Então me ouça, pessoa. 

http://soundcloud.com/mamcasz/brasil-vai-dos-r-is-aos-reais

Português: Cédula de mil réis, emitida pela Ca...

Português: Cédula de mil réis, emitida pela Casa da Moeda no Período Imperial. Acervo do Museu Paulista. (Photo credit: Wikipedia


 With growth of 0.4% percent of the Brazilian´s economy

in the months of April, May and June,

announced just now,

the market can already visualizethe behavior 

of GDP by the end of the year,

although the forecast of 4.5 %,

of the beginning of the year, is no longer achieved.

Listen me (in brazilian language, sorry)

http://radioagencianacional.ebc.com.br/materia/2012-08-31/pib-do-segundo-trimestre-cresce-04 

Economia do Brazil cresce 0,4% no segundo trimestre

Com o crescimento de 0,4% por cento da economia brasileira nos meses de abril, maio e junho, anunciado agora há pouco, o mercado já pode visualizar o comportamento do PIB até o final do ano, ainda que a previsão de 4,5%, do começo do ano, não seja mais alcançada.

PIB. Produto Interno Bruto. Soma das riquezas, ou seja, bens e serviços, produzidos. Vale do pãozinho ao apartamento de luxo. E agora mesmo saiu o crescimento da nossa economia no segundo trimestre, veja bem, abril, maio e junho. O PIB do Brasil cresceu 0,4%. E eu com isso? Vamos nessa!

O PIB só leva em conta o produto final, explicando rapidinho, no caso do pãozinho não entra a farinha de trigo e no apartamento de luxo uma porção de coisas. É para não contar a mesma coisa duas vezes. Se eu calcular, por exemplo, o número de pneus produzidos, eu não poderia colocar o número de carros, sem tirar as rodas. Então, fico com o produto final que é o carro com IPI reduzido por mais dois meses.

De qualquer forma, o PIB do Brasil hoje é de 2 trilhões 492 bilhões e 908 milhões de dólares. O maior PIB do mundo, hoje, continua sendo o dos Estados Unidos. Mais de 15 trilhões. Em segundo, a China, com quase sete trilhões e meio. Mas no nosso caso, no primeiro trimestre do ano, ou seja, janeiro, fevereiro e março, cresce apenas 0,2 por cento. O trimestre seguinte, anunciado agora há pouco, pelo IBGE, cresceu um pouco mais . 0,4%. Este crescimento já havia sido informado no último IBC-BR. Indice de Atividade Econômica, Banco Central do Brasil. Ele antecipa o resultado do PIB, este por conta do IBGE, outro órgão do mesmo governo. Acontece que, por isso mesmo, ninguém se entende mesmo é de quanto vai ser o PIB do Brasil no final deste ano de 2012. Por exemplo.

Ministério da Fazenda. Três por cento. A partir de hoje, diz que é mais. Banco Central. Dois por cento. Analistas do mercado financeiro. 1, 8 por cento. Standard and Poors, a empresa internacional que dá notas de risco para um país, no caso o nosso Brasil. Dois por cento. E só para aumentar a confusão. No começo do ano, todo mundo jurava, inclusive o governo, que o PIB deste ano ia ser de 4,5 por cento. E por que caiu? Simples. A economia brasileira não está crescendo neste ano do jeito que todo mundo esperava. Principalmente a indústria, que está abaixo de zero.

E só para ir fechado a prosa de hoje. No lugar do PIB, Produto Interno Bruto, aliás, a riqueza do Brasil poderia ser olhada pelo lado do IDH, Índice de Desenvolvimento Humano, que é a diferença da renda entre ricos e pobres num mesmo país. Aí, o nosso Brasil continua feio. Ocupamos a posição de número 84 entre 187 países. Se ficar só no PIB, tudo bem, pulamos para a sexta maior economia do mundo.

E só para fechar.

É melhor PIBINHO de  quase meio por cento acima do que qualquer coisa abaixo de zero.

Certo?

Então, tá

Inté e Axé.

http://www.ibge.gov.br/home/presidencia/noticias/noticia_visualiza.php?id_noticia=2205&id_pagina=1&titulo=PIB-varia-0,4%-em-relacao-ao-1º-trimestre-e-chega-a-R$-1,10-trilhao


– Por que hoje é sábado, Vinicius de Moraes,  hein?

Madame dorme pós o lapin a la mode de Montmartre.

Culpa do italiano Chianti.

– Pode me chamar de Gentilesco, bela!

Detesto estes carcamanos! Tão convincentes… e por conta deste episódio revelo  o seguinte incidente que nunca será domesticado:

– Vocês acabam de me entristecer neste sábado.

Esquivo-me então do lar nesta  tarde sombreada, aqui  é Brasilha.

O elevador stop no 6. Entro. Nova parada. No 3. Neta e avô.

– Boa tarde. Lindo dia. Estou indo para a catequese no Cor Jesu.

Terminal.

Descemos juntos. E a prima mulher desta tarde sombreada me desperta:

– Qual seu nome?

– Mamcasz.

– Mamcasz. Meu nome é Madalena. Este aqui é meu avô Joaquim.  Me escute!

E saimos conversando naturalmente, por que hoje  é sábado, Vinicius, hein? No intermezzo das quadras 200 para as 400, isto é Brasília, só não digo a Asa, o avô, meio que incomodado com a naturalidade do mútuo conversar, iniciada no elevador, pega na mão da neta:

– Nossa, que mão fria!

E ela, no ato, pega na minha e:

– Mamcasz, você me acha fria?

Diante do tremelique contido do avô, eu jogo o lero de que fui seminarista (ah, é?), militar (que posto?), perguntadeira tua neta, vai ser que nem eu, jornalista (nem pensar!!!) e continuamos os três, de mãos dadas, quem sou eu para tornar desfeito o sonho ora feito de uma menina de mãos dadas com dois homens belos (é…), bom incentivo na vida longa (dela…).

– Então tchau, Mamcasz. Eu vou para minha catequese.

E fico eu, ela sabia, tínhamos trocado as falas, na mercearia de nível, espanhola, produtos finos, apropriados para esta tarde sombreada, por que hoje é sábado, Vinicius, hein, por que?

– Ah … pergunto eu, olho de olho na neta do avô militar, meu vizinho.

– Qual tua idade?

– Cinco anos, por que?  mas me diga uma coisa, Mamcasz, quem é este Vinicius?

– É meu amigo, o Moraes de Ipanema, estou escutando a poesia dele aqui, fique com ele :

– Coisa antiga este walkman, mas por você, e pelo teu amigo Vinicius, eu aceito. Tchau.

http://www.youtube.com/watch?gl=BR&v=jpfymRLaPaA

Pois bem. Continuemos, eu e a tua pessoa leitora, embora não de mão dadas. Não te conheço…

 E assim zonzo,  pelos dois fatos que acabo de narrar, é vero, juro pelo Cor do Jesu da menina, entro na mercearia espanhola de produtos finos, tipo endivas e tal. Escolho a mexirica, daquele bem miúda. Porção de pistache. Duas endivas, por supuesto. Caqui chocolate. Couve-flor.

 Dobro a esquina para a prateleira do presunto de Parma. À frente, outra mulher.  Opa… Vislumbro-lhe o cabelo a la Janis Joplin. Sinto um leve torpor no cabelinho da minha nuca. Bom sinal. Sem olhar, retorno a meu destino. Acontece que a saída está bloqueada por mais uma mulher,   algo desorientada, sinto-a não madura,  que nem a outra, mas, juro, longe de mim ter fixado o meu id na retina dela. Na verdade, me desoriento, ainda não refeito da pretérita presente pequena menina elevatória do repente.

– Deixa eu ver – converso comigo mesmo, aparentando solidão.  Pão árabe. Esta pequena boina, minúscula, exige o hamus. Cadê o hortelã?

– Ali, senhor.

– Alá!

Redobro na esquina da outra gôndola. Aprecio o cheiro árabe. Absorvo o momento. Sou pela retaguarda da mente, dita cabeça, envolvido por duas mãos que, juro pelo Coração de Jesus da menina do elevador, já as envolvi outrora para que não caísse, numa madrugada, entre os trilhos de Santa Teresa, no Rio, nos tempos em que Kurosawa nos levava a fazer Dodeskadém. Amém.

– Mamcasz!

– Oi – reconheço a voz do elevador.E retruco:  Não foi para a catequese?

– Ainda vou. Queria te perguntar uma coisa. Se Jesus era filho de Maria, ele era neto de quem?

– Ana e Joaquim. Por que?

– Maria era a mãe de Jesus. Quem era o pai?

– José, por que?

– Então, quer dizer que Jesus nasceu da…

– Menina. Pergunte isto lá para o padre.

– É freira, Mamcasz, seu bobo.

– Melhor ainda. Mulher conhece estas coisas de fazer filho, nem que seja Jesus.

– Mamcasz.

– Quié?

– Quem é esta garota, parecendo as cantadas no sábado pelo teu amigo Vinicius, lá na praia de Ipanema, que está tampando os teus olhos com as mãos rodeadas de pintas tão bonitas?

– Ah. É uma amiga que eu tenho faz mais de 40 anos, desde os tempos do Rio de Janeiro,  continua lindo.

– E por que você passou por ela sem falar nada? Vocês estão brigados?

– Nunca na vida!

– E esta outra moça do lado, nossa, Mamcasz, você está mais procurado do que o Vinicius, né?

– É …  esta moça é a filha desta minha amiga desde o tempo em que ela nem pensava na filha.

– Você não pensava em mim, mãe?

– Minha neta, vamos embora.

– Não sou neta. Sou filha.

– Pois eu sou avô.

– E eu sou neta.

– Eu sou filha!!!

E eu:

– Por que hoje é sábado, hein, Vinicius?

Cada qual segue então seu destino na vida. Pamela Nunes, mulher de Elvis, com a filha, para Pirinópolis, Goyaz, Brazil.

A neta, não a filha, com o avô, para a catequese para saber como nasceu Jesus da barriga…

E eu, de volta aos sonhos de madame, pois ela inda dorme.

Adentro o dito sacrosanto lar. Ou seria sacrossanto? ou sacro-santo? Coloco na vitrola o  Elvis Presley, só de músicas religiosas. Volume respeitoso. Tripla homenagem:

À neta – na ida à catequese, na Cor Jesu.

 À  filha – muito desenchavida na vida, por sinal.

 À mãe – amiga unida nesta longa estrada da vida. 

– Quem, Mamcasz?

– É qual, menina. Qual a música.

– Qual de nós você escolhe?

– Stand by me.

http://www.youtube.com/watch?v=jNjq54fgkhU

Moral do lero deste sábado sombreado cá na Ilha, Asa Sul, Brasília.

Madame acorda, livre dos braços do italiano Chianti.

– Que música é esta?

– Depois eu te conto.

– Foi adonde:

– Lugar nenhum. Fiquei aqui no Facebook.

– Você e este teu Face. Tem que sair. Falar com gente…

E lá foi ela, cafezinho e cigarrinho para o quarto da Sky.

Tempo!

– Florzinha. Corre aqui…

Pronto. Emergência. Acelero-me, na medida do possível.

Na TV, o especial “Where you’re strange”.

Cena 1:

I have a dream. Corta! M.L.King. Som do tiro.

Cena 2:

Nos vemos em Chicago. Corta! J.F. Kennedy. Som do tiro.

Enquanto isto, ao fundo,  Jim Morrison canta:

This is the End. Father.I want kill you. Mother…

https://mamcasz.com/2011/07/17/this-is-the-end-my-beautiful-friend/

– Corta!!! Corta!!! Corta!!!

– Qué isso, Florzinha. Cê tá tão esquisito. Só por que hoje é sábado, hein?

Cena 3

Jim Morrison. Som do tiro.

Cena 4

Cemitério Père Lachaise. Paris. Túmulo dele. Já fui. Aliás, acabo de marcar minha próxima viagem.

Paris.

Era para ser Praga. República Checa. Começo a pesquisa pelo Google. Praga. Resposta:

– Praga de baiano!

Mudo para Paris. Respeito é bom e gozo. Olha só no que está dando.

De qualquer forma, o studio, Place de Ternes, me espera.

 Au revoir. A bientot e coisa e tal. Axé!

Moral do Lero.

1 – Sempre tome cuidado ao ficar perto de uma mulher.

2 – Independente da idade: seja Madalena (5 anos), Maria (25 anos), Ana (45 anos), Madame (uma flor) ou até mesmo eu, Jesus (65 anos).

3 – Por que mesmo hoje é sábado, hei, seu Vinicius?

Mesmo assim, dedico esta música à minha amiga, que era a cara da Joplin, belo sábado, ainda que tenha me comportado meio esquisito.  O que vai pensar a filha dela? Aliás, amiga, tua filha….

http://www.youtube.com/watch?v=WIt3bbqMbHE


In Brazil, every year, are diverted at least six billion dollars.

Forty billion, forty thousand  millions, between 2000 and 2008.

It’s give to build 92,000 popular houses. Each year.   

Since these homes are built without the variances, which increase the cost, below, by ten percent.

That is. In the construction of a stadium, a billion, it comes out for a billion and one hundred millions.

This is only the federal government.  

In  the 5560 municipalities, a study found that there is corruption in 73 percent of them.

Among 183 countries, Brazil occupies place number 73 among the most corrupt.

Listen me!

 

http://snd.sc/NTiJ6J

 

O beabá da corrupção aqui no Brasil

No Brasil, a cada ano, são desviados, no mínimo, seis bilhões de reais.

Quarenta bilhões, eu falei bi e não milhões, entre os anos de 2000 e 2008.

Dá para construir 92 mil casas populares. Por ano.

Desde que essas casas sejam construídas sem os desvios, que elevam o custo, por baixo, em dez por cento.

Ou seja. Na construção de um estádio, de um bilhão, ele acaba saindo por um bilhão e cem milhões.

Isto só no governo federal. Nos 5.560 municípios, um estudo apurou que existe corrupção em 73 por cento deles.

 

Image

 

Entre 183 países, o Brasil ocupa o lugar de número 73 entre os mais corruptos.


Ai de mim Copacabana

Tu não me engana

Por ti vazo-me de gana de me tornar outrora insana

Persona.

*

Sessenta e Oito.

*

Achego-me a ti

Mínimo reco

Um dezoitinho no meio dos trezoitão

Noviço puro

Sulista

Prato feito

Pré especial

Vizinho do Bornay.

*

Sessenta e Nove.

* 

Mergulho de cabeça

Na praia e nos becos

Da fome matada por Lindaura

Da gula saciada nas curvas da calçadona

Num tal de Cooper

Testo o meu físico

Na espreita da mina

Que surge na tanga da miçanga do kabuletê

Onde desperto meu lado mais bom

De sunga.

*

 Um.

Dois.

Três.

E lá vou eu

Na mira da mina

Do Leme ao Seis

Viro  inconfiável freguês

Se no meio da ida

 Pinta outra mais

Ela me retorna

Aos braços  da Princesa Isabel.

*

Primeiro casamento da minha  ida vida.

Rio.

Choro.

Imploro.

Sofro.

Quase morro.

Minha vida vira favela.

Ressuscito-me.

*

Retorno jornalista.

Eco, Pinel, Túnel, Canecão, estádio do Botafogo

Onde ensaio a minha primeira mulata …  da Portela.

Por ela, abandono  Teresa, a Santa,

Abraço a pecadora da Prado Junior.

Uma zona.

Cinema Um.

O último apito do guarda, duas da madruga.

O primeio, do despertar, seis da matina.

Sanduba.

No flat, no botequim e na praia.

Que se espraia, até hoje, na minha  mente

Que se transmuta pura

Novamente

Na abrupta paixão da Siqueira Campos.

Desmente, polaco, incapaz, rapaz…

Que nada.

Onda acima, onda abaixo,

Despenco eu,  comendo areia

De Copacabana

Minha mãe, mana, amante

 E ora, avó.

Na mente, a transa noturna  na praia.

Tu não me enganas

Mesmo  com o  empata

Dos holofotes no meio da noite

No fim da onda do emissário submarino

Antes da chegada do metrolífero conduto.

Ai de ti, hoje rainha bi-sexagenária,

Eterna Princesinha do Mar.

Ai de mim digo eu

Se ainda me amas

Mesmo sem chama

Proclama:

Polaco, me leva para a  cama

Sem fim

Na candura  passada  

Daquela dormida  

Na areia bacana

De Copabacana

Até hoje  sonhas

Com a graça que a vida tem.

Amém.

***

Copa Bacana

120 anos.

Parabéns.


Dos pelos do nariz às esmaecidas páginas datilografadas.

Das cutículas das unhas roídas às fotos esbranquiçadas.

Sinto uma enorme apegância às lembranças.

Delas me deletar? Que nada. Dói. Daí…

Na página 148, acordada no adormecido livrinho de capa preta (Longa Jornada Noite Adentro-Eugene O`Neill-Edição 1980), estanco e leio:

“Desde que nasceste

Não és mais do que um vôo no tempo.”

( Menotti del Picchia – O Vôo).

Detalhe interessante. 1980. Estrada de terra. Duas da madrugada. Ao lado da Cachoeira de Corumbá de Goiás. O Fiat Uno despenca. Acordo no lado oposto. Na direção. Onde está, inda dantes, minha então namorada.  Morro por um minuto. Tempo do vôo do carro da estrada ao leito do rio. Caminhada até Corumbá. 10 km. Clavícula  estourada. Dela. Em mim, nenhuma trinca. Lua cheia. Carona até Anápolis. Hospital. Mais nada. Quer dizer…

E qual o porquê desta prosa? Ah … a faxina que hoje faço em mim.

No entreato, reabro o livro, encontro a poesia  datilografada, esmaecida, que dia seguinte  ao fato, repasso para a até hoje enamorada, 288 luas cheias ultrapassdas:

“Que importa a rota?

Voa e canta.

Enquanto resistam as asas”.

Mas é claro que dou um tempo nesta faxina de mim mesmo. Do Eu.

 Mesmo porque, na mesma página de onde envolto o poema do Vôo do Menotti del Picchia, no livro Longa Jornada Noite Adentro, do Eugene O`Neill, sobrevive,  por mim sublinhada, é, faço isto nos livros, o trecho em que o persona Edmund cita sardônicamente uns versos de Dowson:

De um sonho brumoso

Energe o nosso caminho por um pouco de tempo

– a seguir se fecha

Novamente num sonho…”

Moral do lero desta Faxina do Eu:

 É melhor deixar os bons fantasmas em paz.

 Inté e Axé.

Clique, vai.

https://mamcasz.wordpress.com/mamcasz/


Este post, conforme o prometido, vai para a amiga Gaby Einstoss 

***

      There are things that impressed by the simplicity that touches deep inside. The Deserted Room. Kopenplatz. Mitte.  Jewish Berlin. Bronze monument of Karl Biedermann. Recalls the night of 9 to 10 November 1938. The Nazi Youth hunting out the People Wandering Jew. People who had managed to run to survive. In haste without bags, furnishings in the room remain motionless. A table and two chairs – one fallen.

     Tem coisas que impressionam pela simplicidade que toca lá no fundo. O Cômodo Vazio.Der Verlassene Raum.  Kopenplatz.  Mitte. Berlim Judáica.  Monumento em bronze, de Karl Biedermann. Relembra a noite de 9 para 10 de novembro de 1938. A Juventude Nazista sai à caça do Povo Errante Judeu. Teve gente que conseguiu correr para não morrer. Na pressa sem malas, os móveis da sala restam imóveis. Uma mesa e duas cadeiras – uma delas caída.

      Mas tem o prólogo, na forma da moldura emoldurada na calçada fria da praça. É um poema que cerca a mesa e as duas cadeiras, impossibilitadas do salto além do muro do Eterno Pogrom-Gentrification-Extermínio. São palavras duras extraídos do poema de Nelly Sachs, Prêmio Nobel de 1947:

“O dedo da Morte aponta para os donos das Casas  outrora  Convidados. Ultrapassado o Limite entre a Vida e a Sorte. Restam as fileiras de Chaminés. Onde o Corpo de Israel vira Fumaça.”

Tradução livre a partir de:

     “…O die Wohnungen des Todes, (Oh the houses of death) / Einladend hergerichtet (invitingly appointed) / Für den Wirt des Hauses, der sonst Gast war – (for the landlord of the house who was once a guest) / O ihr Finger (Oh you fingers,) / Die Eingangsschwelle legend (Laying the threshold) / Wie ein Messer zwischen Leben und Tod – (like a knife between life and death) // O ihr Schornsteine, (Oh, you chimney stacks,) / O ihr Finger, (Oh you fingers,) / Und Israels Leib im Rauch durch die Luft! (And the body of Israel going up in smoke!)

     No meio desta ida, paro para  escutar uma senhora judia,  duas netas,  sete e   cinco anos, a quem falava, em francês, o significado daquela mesa e duas cadeiras, uma caída, dos tempos do Holocausto nos Campos de Extermínio. Foi quando ouço isto:

– Todos morreram?

– Não, eu não, responde a avó.

Trêmulo me apresento. Ela me diz que a Verdade  não tem Idade.  Ela não morre nunca.

Shalom, madame.


After the wall came down in Berlin was only a lark, invasion of buildings, graffiti crazy, false sense of regained freedom. Over the period of partying, is ahead of the process of gentrification. The capital, say judio, is back to drive the alternative, the migrant, Turkish, Arab, Muslim, African poor. All in the name of a cleaning at the time of Hitler, it was said ethnic, against Jews, gays, blacks and Gypsies. Now, instead of building pixado enter the color. The old brand type star, announcing the end of the freedom to create, hack, pixar, live. End of story.

 Depois da queda do muro em Berlim foi uma farra só,  invasão de prédios, pixação maluca, falsa sensação de liberdade recuperada. Acabado o período de farra, está  adiantado o  processo de gentrificação. O capital, dizem que judio, está de volta para expulsar o alternativo, o migrante, o turco, o árabe, o muçulmano,o africano, o pobre. Tudo em nome de uma limpeza que, no tempo do Hitler, dizia-se étnica, contra os judeus, gays, pretos e ciganos. Agora, no lugar do prédio pixado entra o colorido. A velha marca tipo estrela, anunciando o fim da liberdade do criar,  invadir,  pixar,  viver. Fim de papo.

Nach dem Fall der Mauer in Berlin war nur eine Lerche, Invasion von Gebäuden, Graffiti verrückt, falsches Gefühl der wiedergewonnenen Freiheit. Über den Zeitraum der Party, ist vor dem Prozess der Gentrifizierung. Die Hauptstadt, sagen Judio, ist zurück, um die Alternative, der Migrant, türkischen, arabischen, muslimischen, afrikanischen Armen zu fahren. Alles im Namen einer Reinigung zur Zeit der Hitler, hieß es ethnische, gegen Juden, Homosexuell, Schwarze, Sinti und Roma. Statt nun den Bau pixado geben Sie die Farbe. Die alte Marke Typ Stern, kündigt das Ende der Freiheit zu schaffen, hack, Pixar, zu leben. Ende der Geschichte.

 

Après la chute du mur de Berlin n’était qu’une alouette, l’invasion des bâtiments, des graffitis fou, faux sentiment de liberté retrouvée. Au cours de la période de fête, est en avance sur le processus de gentrification. Le capital, par exemple Judio, est de retour pour conduire l’alternative, le migrant, turc, arabe, musulmane, africaine pauvres. Tout cela au nom d’un nettoyage à l’époque d’Hitler, il a été dit ethnique, contre les Juifs, les homosexuels, les Noirs et les Tsiganes. Maintenant, au lieu de construire pixado entrer la couleur. L’étoile de type ancienne marque, annonçant la fin de la liberté de créer, hack, pixar, vivre. Fin de l’histoire.

Después de la caída del muro de Berlín era sólo una broma, la invasión de los edificios, el graffiti loco, falsa sensación de libertad recuperada. Durante el período de fiesta, está por delante del proceso de gentrificación. La capital, por ejemplo judio, ha vuelto a impulsar la alternativa, el migrante, turco, árabe, musulmán, pobre de África. Todo en nombre de una limpieza a la hora de Hitler, se dijo étnica, en contra de Judios, los gays, los negros y los gitanos. Ahora, en lugar de la construcción de pixado introducir el color. La antigua marca estrella de tipo, anuncia el fin de la libertad de crear, hack, Pixar, en vivo. Fin de la historia.

אָך די וואַנט געקומען אַראָפּ אין בערלין איז געווען בלויז אַ לאַרך, ינוואַזיע פון בנינים, גראַפיטי משוגע, פאַלש זינען פון ריגיינד פֿרייַהייט. איבער די צייַט פון פּאַרטיינג, איז פאָרויס פון דעם פּראָצעס פון דזשענטריפיקיישאַן. די קאפיטאל, זאָגן דזשודיאָ, איז צוריק צו פירן די אנדער ברירה, דער נאַווענאַדניק, טערקיש, אַראַבער, מוסלים, אפריקאנער נעבעך. אַלע אין די נאָמען פון אַ רייניקונג אין דער צייַט פון היטלער, עס איז געווען האט עטניק, קעגן יהודים, געיס, בלאַקס און גיפּסיעס. איצט, אַנשטאָט פון בנין פּיקסאַדאָ אַרייַן די קאָלירן. די אַלט סאָרט טיפּ שטערן, אַנאַונסינג די סוף פון די פֿרייַהייט צו מאַכן, כאַק, פּיקסאַר, לעבן. סוף פון

 

Berlin duvarı aşağı geldikten sonra sadece bir şaka, binaların işgali, grafiti çılgın kazanmış özgürlük yanlış duygusuydu. Parti yapan aşkın süre öncesinde soylulaştırma sürecinin olduğunu.Sermaye, judio söylüyorlar, göçmen, Türk, Arap, Müslüman, Afrika yoksul alternatif sürmek için geri döndü. Tüm Hitler’in anda bir temizlik adına, bu Yahudiler, eşcinseller, siyahlar ve Çingenelere karşı, etnik denildi. Şimdi, yerine bina pixado rengi girin. Oluşturmak, hack, pixar, yaşama özgürlüğüne sonuna duyuran eski bir marka türü yıldızı. Hikayenin sonu.

Atenção. Atchung, mané.

 Se hoje os Judeus são aliados na gentrificação de Berlim, na época do Nazismo os Turcos eram aliados dos Alemães contra os Judeus.

Já dizia o Chacrinha:

Roda, roda e avisa…

*

Tradução –  duvidosa –  do Google

Definição de Gentrification by Wikipedia:

O enobrecimento urbano, ou gentrification, diz respeito à uma intervenção em espaços urbanos (com ou sem auxílio governamental), que provocam sua melhoria e consequente valorização imobiliária, com retirada de moradores tradicionais, que geralmente pertencem a classes sociais menos favorecidas, dos espaços urbanos. Acontece que o resultado, visualmente, é outro. Os bicho-grilos, riporongas sairam fácil. Agora, achar que a turcaiada vai dar mole, não vai, não, chucrute. Mas olha só a diferença.

“Os processos de gentrificação são criticados por alguns estudiosos do urbanismo e de planejamento urbano devido ao seu suposto caráter excludente e privatizador. Outros estudiosos, como o sociólogo Richard Sennett da Universidade Harvard, consideram demagógico o caráter das críticas, argumentando que problemas urbanos não se resolvem com benevolência para com as camadas mais pobres da população e, na sua opinião, só se resolvem com alternativas que reativem e recuperam a economia do local degradado.”

 

Moral do Lero de hoje aqui de Berlim.

Nem Cachoeira nem Lula. Em alemão, não é NEIN!!!

Nem Gilmar (só se for o goleiro campeão).

Nem Jobim (só se for o compositor).

Tchuss, Zé Ninguém.

Já não falei Tchuss?

Então?

Avie, menino!!!


After four days of Carnival here in Berlin  (Karneval der Kultures),  nothing better than to rest on Tuesday, is not it? Nein, nein, says Madame.  And so we are  going  to a popular bar, close to our home, walking   by dark lanes, passing women alone, biking, no sign of police and … all security.

 Depois de quatro dias de Carnaval aqui em Berlin ( Karneval der Kultures), desde sexta-feira, nada melhor do que descansar na terça-feira, não é mesmo? Nein, nein, diz madame.

 E lá vamos nós para um bar conhecido, aqui perto de casa, a pé mesmo, por ruelas escuras, mulheres passando sozinhas, de bicicleta, nenhum sinal de polícia e …maior segurança.

É que toda terça-feira é noitada de Blues no Rickenbackers Music Inn, na Bundesallee 194, Berlin Wilmersdorf, na parte que foi ocupada pelos norte-americanos.

É a noite de Rock & Blues Session, com Heinz Glass na guitarra recebendo os bluzeiros que vão chegando, vão tocando, vão saindo, vão ficando, o que der na telha.

Entrada livre, of course, muita cerveja, boa e barata, das nove da noite até as duas da madrugada. Que mais? Mais nada, né Mané. Curta as fotos. O som um dia coloco no Youtube.

http://www.rickenbackers.de


Hier in Berlin, Sonntag, 10 bis 16 Stunden, hat einen heiligen Brauch: Brunch.
Wenn all you can eat. Im Allgemeinen rund 10 Euro.
Setzen Sie sich, nehmen, wiederholen, erhalten eine Zigarette, Kaffee,, bekommen, essen und trinken.
Ein wenig ausruhen und … fort, talk, süß, salzig, heiß, kalt.
Es verfügt über Türkisch, Deutsch, Griechisch, Vietnamesisch, Palästinensischen, Russisch und escambau.

Aqui em Berlim, domingo, das 10 às 16 horas, tem um sagrado costume: brunch.

Sempre all you can eat.  Geralmente, em torno dos 10 euros.

Senta, pega, repete, um cigarrinho, café, levanta, pega, come, bebe.

Descansa um pouco e … continua, conversa, doce, salgado, quente, frio.

Tem turco, alemão, grego, vietnamita, palestino, russo e o escambau.

Here in Berlin, Sunday, from 10 to 16 hours, has a sacred custom: brunch.
When all you can eat. Generally, around 10 euros.
Sit down, take, repeat, a cigarette, coffee, get, get, eat and drink.
Rest a little and … continues, talk, sweet, salty, hot, cold.
It has Turkish, German, Greek, Vietnamese, Palestinian, Russian and escambau.

Portanto, a cada domingo, conheço um. Nos bons, lóico que eu repito.

No alternativo, tenho meu preferido, que é o 100 Wasser, no quase acabando bairro riporonga Friedrichshain.

E agora um restaurante grego, bem familiar, de subúrbio desconhecido de 99,9 por cento dos turistas.  Restaurant & Cafe Bei Jorgo. Fica num bairro desconhecido, chamado Baunschulenweg, na verdade, Shöneweide, fora do ring que envolve Berlim.

Mas vamos logo ao brunch que a conversa se alonga.

Primeiro, a tradução do título do post deste domingao de sol aqui em Berlim.

Langes leben für mich, bruder. Prost!

LONGA VIDA A MIM MESMO. SAÚDE!!!!

Ajunto uns goles de ouzo, a pinguinha grega, e outros de Lübzer, a cerveja.

Ein klein beer von fass, bite. Aprendi…

E a dona repete, me imitando:

Ein klein beer von fass, bite. Já Más. Ou seja.Saúde, polaco!

Então, vamos por etapas. É brunch mas não é para bando de faminto.

Primeiro, o antes da refeição. Tipo serviço.

Mas Atchung.

Este blogo não está a serviço e nem é pago por ninguém.

Quer dizer…

Ninguém é uma ilha. Nem Brasília. Ainda existe?

Tem um BUS 166, de Shöneweide até Treptow que para na porta.

Tem qualquer S que vá para Schöneweide, fica uma estação antes.

Quem vem pelo Norte sair pela direita.

Se errar, vai pra outro lado, mais vazio.

Depois, uma leve caminhada, coisa à toa.

É caminho para Schönefeld, o aeroporto que ia ser novo agora no dia 3 de junho.

Mas ficou para o ano que vem, 2013. Ainda bem.Sou mais o Tegel.

 

E a refeição, o brunch, a comida, a bebida, a música grega ao fundo?

Calma, mané.

Brunch com brasuka é danado.

Tudo apressado, parecendo na lage.

Camelô com medo do rapa vem aí gente…

Tem ainda a questão da mesa.

Dentro do restaurante ou fora, no jardim?

Quase trinta graus, ventinho bom, jardim florido, na sombra, pode fumar.

Me decido pela mesa do garten, lado de fora, não só por questões metereológicas.

Sempre me acontece isto aqui em Berlim.

Olhe de novo para a foto acima.

No lado esquerdo, quem está me chamando:

– Mein lieben polaquinho!!!!

Acertou. Lili Marlene.

Já chego com este prato, só para impressionar.

Depois, no outro, é a luta, companheiro.

Ufa…

É que nem naquilo. Só um cigarrinho. Mais nada.

Ah. Quase ia esquecendo da Lili Marlene. 

Mein polaquinho…

Não sabia que ela é socialista. Que estava ali por acaso. A sede fica do outro lado da rua. Acredito … e o fogo alemão?

Daí … a minha frauleinzinha Lili querida, mesmo com o brunch de arrepiar umbigo de polaco, insiste… se é que está me entendendo.

Me leva para conhecer a biblioteca infantil, ao lado.

Também é uma bücher. Livraria infantil.

Uma graça, veja bem.

– Lili, mein lieben fraulein.

– Quié, mein polaquim?

– O que quer dizer NEUERÖFXNUNG?

– Nada. Nada. Nada.

– Então o que a mão dessa mulher está fazendo numa libraria infantil?

Prá que … Lili, minha amiga preferida de Berlim, me pega pela mão. Vamos lá para casa. Sempre andando. Quase 400 metros rasos. Até a estação do S. Isto depois de uns cinco ousos, pinguinhas gregas, mais entradas, meias, saídas, voltas, doces, salgados, frios, quentes, mais ou menos, menos ou mais.

– Vamos, vamos, polaquim.

– Pra donde, Lili?

–  Lá prá casa.

– Fazer o que? Café?

– Nein, nein, polaquim. Fazer mais beicim. Sobe?

– Não. Esta escada toda? Nem pensar.

– Polaquim, você é tão engraçado. Não vê que é escada rolante?

Moral do lero.

Fui, né.

Inté e Axé.

http://www.bei-jorgo.de

Related articles


 Today’s post goes to an Angel named Archangel. Archangel Tim Lopes do Nascimento. He’s here with me, at this carnival of Berlin, May 2012. He, I and more than a million people. We are celebrating together the ten years that he, on June 2, 2002, was roasted alive on a tire in a slum in Rio de Janeiro, Brazil. Killed after a series of stories for TV Globo.

* * * 

Der heutige Beitrag geht an einen Engel namens Erzengel. Erzengel Tim Lopes do Nascimento.Er ist hier mit mir, das Karneval der Kultures von Berlin im Mai 2012. Er, ich und mehr als eine Million Menschen. Wir feiern zusammen die zehn Jahre, die er am 2. Juni 2002, geröstet wurde an einem Reifen in einem Slum in Rio de Janeiro, Brasilien lebt. Getötet nach einer Reihe von Geschichten für TV Globo.

 * * *

O post de hoje vai para um Anjo chamado Arcanjo. Tim Lopes Arcanjo do Nascimento. Ele está  aqui comigo,  neste Carnaval de Berlim, maio de 2012.  Ele, eu e mais de um milhão de pessoas. Estamos comemorando juntos os dez anos em que ele,    no dia 2 de junho de 2002 ,  foi assado vivo num pneu numa favela do Rio de Janeiro, Brasil.  Assassinado depois de uma série de reportagens para a TV Globo.

 

 Conto a seguir o nosso reencontro, aqui em Berlim,    cheio de gírias, magias e orgias, estas só para brincar com as palavras,  para saber que graça elas têm. Elas e o meio milhão de loirinhas. Bem ao gosto do mano neguinho gaúcho da Mangueira.  Por mim, prefiro as caipirinhas. Que nem no antigamente nas ladeiras de Santa Teresa. Então, siga eu eo Tim Lopes  chamando as loirinhas vestidas para tirar a roupa delas no matinho e ensinar a elas a dar com o samba nos pés. Com gentileza, polaco. Então tá, Tim. Chame as três primeiras:

Para tanto, contamos com o apoio de um músico, homem,sim, garante o Tim, eu fico na dúvida, que afina o instrumento, atrás do palco Eurasia, Karneval der Kultures de Berlim, 2012, para se apresentar no Delta Blues und Gangsterlieder aus Odessa, sai dessa,meu.  Para a gente não se perder das loirinhas, o Tim escreveu PINTO no poste, que nem cachorro (não sacaneia, polaco).  Preste atenção nas roupas das três primeiras: Cláudia, Lili e Marlene.

Daí, eu e Tim fomos à luta, companheiro, porque loirinha pelada sem nada é uma gelada, quente tem quem aguente, eu, polaco. Acontece que falta ação, som, bateria, que aparece. Repare só nas costas da menina na esquerda da foto abaixo, olha só o gaito de olho na mina do Tim (não sacaneia, polaco, a gente nem dividiu ainda, pega leve). No lombo da loira, o aviso escrito em brasileiro, aqui em Berlim. EXPLOSÃO. E o x num X bem grandão. É que X em alemão se pronuncia SEX. Chega fundo, polaco!

Delicadeza, polaco, me dizia o Tim nos velhos tempos do O Globo no Rio, quando ele era o dançarino oficial das minhas namoradas. (Quem mandou ser duro no tranco, polaco?). Mulher tem que jogar conversa. Depois, lavar a roupa limpa. Passar e enrolar. E eu: Tim, bandeira pouca é bobagem. E ele, aqui comigo no Carnaval de Berlim: Polaco. Maior bandeira verde no amarelo. Te liga. Esta eu já vida noutras vidas. Olho aberto que caolho só dá coalhada. Maior bandeira.

 Polaco. Quié? Que negócio mais enrolado este Carnaval de Berlim.Por que? Repara só se não foi enrolado errado na palha, na moita, no matinho das loirinhas. Ih… repara só que rolo: bandeira brasileira, capirinha, vodka, pinha colada, Cuba livre (o comandante já morreu?), tudo sambando numa nota só. Que doideira, meu. Larga o microfone. Dê linha à pipa. Besteira pouca é bobagem.

Polaco. Quié? Que negócio mais enrolado este Carnaval de Berlim.Por que? Repara só se não foi enrolado errado na palha, na moita, no matinho das loirinhas. Ih… repara só que rolo: bandeira brasileira, capirinha, vodka, pinha colada, Cuba livre (o comandante já morreu?), tudo sambando numa nota só. Que doideira, meu. Larga o microfone. Dê linha à pipa. Besteira pouca é bobagem.

Mano Tim. Quié, polaco, tu fala, heim, larga o microfone.  Tu presta atenção na fala porque os amigos e amigas todas estão ligados na gente, através de um treco chamado Facebook. Que papo é esse de Face, mermão? Quer dizer que acabou a velha prosa de olho no olho, boca na boca, isso naquilo? Vocês não querem que eu volte? Mas vamos à luta, companheiro, que estas meninas precisam ser salvas, aprender a sambar, assobiar na vara curta. Tim. Quié, polaco.Segura a palavra. Palavra presa quem tem é gago. Cadê as loiras? Ah é, vamos à luta que a vida é curta. Desculpa, tá, mas saiu assim, sem pensar. Manda ver, polaco, que boca vazia é penico de otário.  Ih. Dê linha à pipa que esta já está voando. E veio correndo pro matinho.Juro!!! (três vezes). Tá com roupa dê +. E olha só o olho de salsicha do Fritz aí na tua loirinha, mano.

Polaco. Quié, gaúcho. Olha só esta aí. Esta não. Por que? Por acaso ela já sambou, é? Segredo entre a gente? Não, Tim, é que esta não gosto de matinho. Sei. Ela é mais do aconchego, do sossego, do arrego. Me passa o microfone negro que a vez agora é do branco e vamos dar linha a pipa. Nein, nein, polaco. Primeiro a foto da fraulein. Não é assim que se fala com as loiras daqui? E eu que achava que loira era cerveja no Lamas, sempre quente. A foto, polaco, da fraulein do coração, solta a franga, libera o fruto parido escondido. Tá legal. Lá vai. Direto de Kreuzberg, Berlin, 27-05-2012, Karneval der Kultures:

Então, tá, polaco, vou chamar o cumpadi porque senti que tu tá preso na bexiga. Nein, neim, mano Tim, que é isso, companheiro, logo aqui em Berlim, não faz isso ne mim. Vou te arrumar mais uma loirinha pro matinho. Que tal esta? Faz teu tipo, se é que ainda… Qualé, polaco, sou fantasma mas não sofro de asma. Qualé? Qualé o que? Qual é a loirinha? Ah… mas antes tem que levar pro matim porque tá com roupa por dê +.

E aí, polaco, tem pipa dê + e linha dê -. Saca só aí no chão. O que,  a gente está dando bandeira? Nein, nein. Ah, já saquei. É a bacana de biquini. Porra,polaco, tu tá paradão por dê +. Não é bacana, Tim. Não, polaco. É a BAGANA!!!

Larga o microfone, vamos a luta, etecétera e tal, Karneval der Kultures de Berlim, mas eu quero saber é de uma loira gelada.  Pois, eu, gaúcho da mangueiro, quero quente, mesmo neste frio. E me passe o microfone, coisa boa, vindo lá da Costa Rica, presta atenção. Falando nisto, as loiras ainda estão lá no matinho? Empurra nesta e a gente vai lá logo depois .

Polaco. Quié, Tim. Esta de Costa Rica é boa dê +. Larga o microfone. Dê linha a pipa. Mas me responda uma coisa. Quié? Tá  querendo saber como vão os amigos, é? Também, mas repara uma coisa neste Carnaval de Berlim. Não  tá faltando pé? Por isso que as loirinhas lá no matinho não sambam no pé, né.

Polaco. Quié, Tim. As loirinhas no matinho cansaram de esperar pela gente. Também, né, só no microfone, a pipa parada, o vento ventando. Então vamos à luta, companheiro, passando logo para o Plano B, direto para as sem roupa. Qué isso, polaco, gentileza antes de tudo. E muita fé que este Karneval der Kulture aqui de Berlim tá parado mas a gente agita em meio tempo sem preciar bater nem 1 pênalti. Olha esta aí. Eu fico com a loirinha vestida, tá? Tá… ate porque, por mim, ela está meio torta.

Então, vamos à luta, nada de ficar sentado até meia-noite, mesmo que não acabe. Mas agora é simples, é sentar e escolher. Senta você, Tim, que o leão é manso. Qualé, polaco, não sacaneia. Vai lá e escolhe  uma. Mas na gentileza, tá?  Ah… a loirinha é minha.

 Pô, Tim, a gente já está com loira dê + amarrada ali no matinho doida para tirar a roupa e aprender a dar no pé. Eu quero + é uma neguinha, uma mulata, uma preta, porque Carnaval, mesmo em Berlim, tem que ser Coisa Fina, parafina em cima, nada deste papo gelatina, fica tu com as loirinhas  que eu vou à luta, companheiro, para cima das minhas caipirinhas, tá. Péra aí, polaco, que vou também. Oi leva eu, eu também quero ir…

– Tim Lopes!

– Tô dando linha à pipa que o vento tá a favor. Inté.

– Qualé, polaco?

– Qualé o que?

– E as loirinhas?

– Tão lá no matinho. São todas tuas. Fico com as caipirinhas.

– Não sacaneia.

– Não sacaneia o que, Tim?

– Elas fugiram.

– Problema teu, mané, Vai à luta que a vida é curta. Axé. Te cuida. E tão cedo não espero te ver.

Moral do lero de hoje:

A última vez que vi o mano Tim Lopes hoje neste Karneval der Kultures, aqui em Berlim, foi ele no palco dançando ao som dos tambores dos mestres yorubas.

Saravá!!!

Só tem um porém.

As loirinhas voltaram, estão perguntando por ele.

Acontece que eu só sei remexer com as caipirinhas.

Se alguém souber como fazer com as loirinhas, me escreva.

Inté, Axé e Tchuss, tá,Mané?

« Página anteriorPróxima Página »